قوله تعالى : أ و لمْ یروْا حمزه و کسایى ا و لم تروا بتاء مخاطبه خوانند و معنى آنست که: قل یا أیها الکفار او لم تروا کیف یبدى الله الخلق. یبدأ بفتح یا خواندهاند، و هما لغتان: یقال بدأ الله الخلق و ابداه.
این آیت را دو تأویل گفتهاند یکى آنست که نمىبینند این کافران که بعث را منکراند که الله تعالى چون کارها در میگیرد و مىآفریند و آن گه همان باز مى آرد، چون تابستان و زمستان و شب و روز فکما ان اعادة فصول السنة سایغ فى قدرته غیر مستنکر، فکذلک بعث الخلق معنى دیگر ا و لم یروا کیف خلقهم، ابتداء نطفة ثم علقة ثم مضغة ثم یعیده فى الآخرة عند البعث. از نخست خلق نبود، بیافرید و از نیست پدید آورد، آن گه بروز رستاخیز باز ایشان را از خاک بیرون آرد. آن خداوند که در اول خلق نبود و بیافرید و بر وى متعذر نبود قادر است که روز رستاخیز باز آفریند، و بر وى متعذر نباشد إن ذلک على الله یسیر اى ان ذلک الاعادة على الله سهل هین لا نصب فیه.
قلْ یا محمد سیروا فی الْأرْض فانْظروا کیْف بدأ الْخلْق على کثرتهم و اختلاف احوالهم لتعرفوا عجائب فطرة الله بالمشاهدة و لقاء من هو اعلم منکم امرهم بالسیر فى الارض لیلقوا من هو اعلم منهم و احد نظرا فیخبرهم بالدقائق من العجائب، و قیل امرهم بالسیر فى الارض لینظروا الى آثار من کان قبلهم و الى ما صار امرهم من الفناء فیعتبروا و یعلموا ان الله خلق الاشیاء کما خلقهم و هو یمیتهم کما اماتهم ثم ینشئهم جمیعا فى الآخرة، فذلک قوله: ثم الله ینْشئ النشْأة الْآخرة، قرأ ابن کثیر و ابو عمرو النشاة بفتح الشین ممدودة حیث وقعت و قرأ الآخرون بسکون الشین مقصورة، نظیره الرأفة و الرآفة، إن الله على کل شیْء من الإبداء و الاعادة و النشأة قدیر.
یعذب منْ یشاء و یرْحم منْ یشاء فیه تقدیم و تأخیر: یعنى الیه تقلبون فیعذب من یشاء و یرحم من یشاء، علق العذاب بالمشیة دون الخطیئة لیعلم انه یعذب بحق ملکه و الخطیئة علامة لا لاجلها یعذب و لاهى علته. عذاب در مشیت بست نه در خطیئة تا معلوم شود که او جل جلاله عذاب که میکند بحق ملک میکند و خطیئة علامت آنست نه علت آن.
و ما أنْتمْ بمعْجزین فی الْأرْض و لا فی السماء قال، الفراء معناه و لا من فى السماء بمعجز. هذا کقول حسان بن ثابت:
فمن یهجوا رسول الله منکم
و یمدحه و ینصره سواء.
یعنى و من یمدحه و ینصره فاضمر من. و الى هذا التأویل ذهب عبد الرحمن بن زید، قال: معناه لا یعجزه اهل الارض فى الارض و لا اهل السماء فى السماء ان عصوه. و قیل معناه لا تعجزوننا بان تهربوا الى الارض ام الى السماء، و ما لکمْ منْ دون الله منْ ولی و لا نصیر الولى الذى یدفع المکروه عن الانسان، و النصیر الذى یأمر بدفعه عنه. یقول: و ما لکمْ ایها الناس منْ دون الله منْ ولی یلى امرکم و لا نصیر ینصرکم، اى ینصرکم من الله ان اراد بکم سوءا.
و الذین کفروا بآیات الله و لقائه الآیة، کلمات من کتاب الله، و الجمع آیات و الادلة على الله من خلقه آیات و اذا لم تضف الى الکتاب تناولت الادلة دون آیات القرآن، و الکفر بآیات الله الا یستدل بها علیه و تنسب الى غیر الله و یجحد موضع النعمة فیها، و الکفر بلقاء الله جحود الورود علیه، و قیام الساعة و انکار الحساب و الجنة و النار. أولئک یئسوا منْ رحْمتی یوم القیامة و ذکر بلفظ الماضى لان اکثر الفاظ القیامة جاءت بلفظ الماضى لانه بمنزلة ما وقع اذ لا شک فى وقوعه. هذه الآیات من قوله و إنْ تکذبوا فقدْ کذب أمم منْ قبْلکمْ الى قوله فما کان جواب قوْمه معترضة فیما بین القصة تذکیرا و تحذیرا لاهل مکة ان یحل بهم ما حل بمن قبلهم.
ثم عاد الى قصة ابرهیم (ع) فقال فما کان جواب قوْمه إلا أنْ قالوا اقْتلوه یعنى فما اجابوا عن قوله: اعْبدوا الله و اتقوه الا ان قال بعضهم لبعض اقْتلوه أوْ حرقوه ففعلوا، فأنْجاه الله من النار و لم یسلطها علیه بل جعلها بردا و سلاما. قال کعب ما احرقت منه الا وثاقة، إن فی ذلک اى فیما فعلوا به و فعلنا لآیات علامات لهم على ان العاقبة للمومنین.
و قال إنما اتخذْتمْ منْ دون الله أوْثانا مودة بیْنکمْ فی الْحیاة الدنْیا یعنى انکم تعبدون هذه الاوثان لا لحجة قامت بذلک، بل لتتوادوا بها و تتحابوا على عبادتها و تتواصلوا کما یتحاب المومنون على عبادة الله. ابراهیم قوم خود را گفت که بت پرستان بودند شما این بتان را که مىپرستید نه از آن مىپرستید که شما را حجتى است و بینتى بر پرستش آن لکن میخواهید تا شما را در عبادت آن بتان اجتماعى باشد و دوستى با یکدیگر، تا یکدیگر را اتباع میکنید و بر ان اتباع دوست یکدیگر میشوید هم چنان که مومنان در عبادت الله با یکدیگر مهر دارند و دوستى آن گه گفت: فی الْحیاة الدنْیا ثم یوْم الْقیامة یکْفر بعْضکمْ ببعْض و یلْعن بعْضکمْ بعْضا این مهر و این دوستى شما در دنیا است و روز قیامت منقطع گردد و از آن دوستى هیچ نفع بشما باز نیاید بلکه با عداوت گردد، و نه چون دوستى مومنان بود که در قیامت بماند و نفع آن پدید آید. همانست که جاى دیگر گفت: الْأخلاء یوْمئذ بعْضهمْ لبعْض عدو إلا الْمتقین... مودة بیْنکمْ درین حروف سه قراءت است ابن کثیر و کسایى و یعقوب مودة برفع خوانند بىتنوین. بیْنکمْ حفص بر معنى اضافت، یعنى هى مودة بینکم کقوله: لمْ یلْبثوا إلا ساعة منْ نهار بلاغ اى هذا بلاغ. حمزه و حفص مودة بنصب خوانند بىتنوین بیْنکمْ بر اضافت، یعنى اتخذتم مودة بینکم. باقى مودة منصوب خوانند بتنوین بیْنکمْ منصوب على الظرف.
ثم یوْم الْقیامة یکْفر بعْضکمْ ببعْض و یلْعن بعْضکمْ بعْضا تتبرأ الاوثان من عابدیها و یشتم عابدوا الاوثان الاوثان لکونها سببا لهم الى العذاب و قیل تتبرأ القادة من الاتباع و یلعن الاتباع القادة، و مأْواکم النار و ما لکمْ منْ ناصرین اى مصیرکم جمیعا الى النار، و لا یجد احد منکم ناصرا ینصره و لا مانعا یمنعه من عذاب الله.
فآمن له لوط آمن له و آمن به فى المعنى متقارب. ابراهیم (ع) بعد از آن که نجات یافت از آتش نمرود، لوط بوى ایمان آورد، از جمله قوم وى. و لوط گفت: إنی مهاجر إلى ربی اى مهاجر من خلفى من قومى مقربا الى ربى. و بیشتر مفسران بر آنند که: إنی مهاجر سخن ابراهیم است، هجرت کرد ابراهیم و با وى لوط بود و ساره زن وى. گفتهاند لوط ابن عم وى بود، و قیل هو ابن اخیه و ساره دختر عم وى بود، و قیل هى ابنة ملک حران. هاجر ابراهیم من کوثى سواد الکوفة الى الشام. و قیل هاجر من حران الى فلسطین. قال مقاتل هاجر ابرهیم و هو ابن خمس و سبعین سنة، و هو اول من هاجر فى الله، إنه هو الْعزیز لا یغلب من هاجر الیه، الْحکیم فیما امر به من الهجرة.
و وهبْنا له إسْحاق ولدا، و یعْقوب ولد ولد و لم یذکر اسماعیل هاهنا لشهرته و عظم شأنه، و جعلْنا فی ذریته النبوة اى فى ذریة ابرهیم فانه شجرة الانبیاء.
و قیل ان الله لم یبعث نبیا بعد ابرهیم الا من نسله، و الْکتاب لم یرد بالکتاب کتابا واحدا انما هو للجنس لانه مصدر و المراد به التوریة و الانجیل و الزبور و الفرقان و آتیْناه أجْره فی الدنْیا یعنى الثناء الحسن و لسان الصدق و التولى من اهل الملک على اختلافهم. و قیل الولد الصالح، و قیل بقا ضیافته عند قبره و لیس ذلک لغیره من الانبیاء، و قیل هو انه ارى مکانه فى الجنة، و إنه فی الْآخرة لمن الصالحین اى فى زمرة الصالحین، مثل آدم و نوح قاله ابن عباس.
و لوطا منصوب بالارسال، اى و ارسلنا لوطا. و قیل و اذکر لوطا، إذْ قال لقوْمه إنکمْ لتأْتون الْفاحشة قرأ ابو عمرو و حمزة و الکسائى و ابو بکر ائنکم بالاستفهام، و قرأ الباقون بلا استفهام و اتفقوا على استفهام الثانیة لتأْتون الْفاحشة و هى اتیان الرجال، ما سبقکمْ بها منْ أحد من الْعالمین.
أ إنکمْ لتأْتون الرجال و تقْطعون السبیل یعنى تقطعون سبیل النسل بایثار الرجال على النساء و قیل تقطعون السبیل بالقتل و اخذ الاموال. و قیل تقطعون.
السبیل باللواط بالغرباء حتى انقطع الناس عن طریقهم و تأْتون فی نادیکم الْمنْکر النادى مجمع القوم للسمر و الانس، و جمعه اندیة و الندى ایضا و جمعه ندى و ندى.
ام هانى بنت ابى طالب گفت از رسول خدا پرسیدم که این منکر چه بود که الله تعالى میگوید و تأْتون فی نادیکم الْمنْکر گفت افسوس میکردند بر مردمان و بسر انگشت سبابه و ناخن انگشت ستبر سنگ بمردم مىانداختند. و فى الحدیث عن النبى (ص) قال ایاکم و الخذف فانه لا یبلى عدوا و لا یقتل صیدا و لکن یفقأ العین و یکسر السن.
و قیل کانوا یتضارطون فى مجالسهم، در انجمن مردم باد رها میکردند. عبد الله سلام گفت: کان یبزق بعضهم بعضا خیو بر یکدیگر میانداختند و قیل کانوا یجامعون فى المحافل فعل الحمیر. و عن مکحول قال: من اخلاق قوم لوط لعب الحمام و الصفیر و الجلاهق و الخذف و مضغ العلک و تطریف الاصابع بالحناء.
... فما کان جواب قوْمه إلا أنْ قالوا ائْتنا بعذاب الله إنْ کنْت من الصادقین ان العذاب نازل بنا.
فعند ذلک قال لوط رب انْصرْنی على الْقوْم الْمفْسدین بتحقیق قولى فى العذاب.
و لما جاءتْ رسلنا إبْراهیم بالْبشْرى اى جاءوه ببشارة اسحاق و من وراء اسحاق، یعقوب. گفتهاند معنى این آیت آنست که رب العالمین دعاء لوط اجابت کرد که گفته بود: رب انْصرْنی على الْقوْم الْمفْسدین و فریشتگان فرستاد تا قوم او را عذاب کنند، و ایشان را فرمود که نخست بابراهیم برگذرید و او را بشارت دهید که الله تعالى دعاء لوط اجابت کرد و ما را فرستاد تا عذاب فرو گشائیم بر ایشان و لوط را و هر که بوى ایمان آورد برهانیم. اینست که رب العالمین گفت: إنا مهْلکوا أهْل هذه الْقرْیة إن أهْلها کانوا ظالمین مصرین على کفرهم.
ابراهیم گفت إن فیها لوطا از آن که در کار لوط اندوهگین بود با ایشان جدال در گرفت، گفت: أ رأیتم ان کان فیها عشرة ابیات من المسلمین تهلکونهم، فقالت الملائکة: لیس فیها غیر بیت من المسلمین، فذلک قوله: نحْن أعْلم بمنْ فیها اى نحن نعلم من فیها من المومنین و الکافرین. قال عبد الرحمن بن سمرة: ان قوم لوط کانوا اربع مائة الف لننجینه، قرأ حمزة و الکسائى و یعقوب لننجینه بالتخفیف و قرأ الباقون بالتشدید و أهْله إلا امْرأته کانتْ من الْغابرین اى الباقین فى العذاب.
و لما أنْ جاءتْ رسلنا من الملائکة لوطا و حسب انهم من الانس سیء بهمْ اى بالقوم و ضاق بهمْ اى بالملائکة. یقال سىء فلان بکذا اذا رأى برویته ما یسوءه و یقال ضقت بهذا الامر ذرْعا و عجز عنه ذرعى و ذراعى اذا اشتد علیک و عجزت عنه.
و قیل سیء بهمْ اى ساءه مجىء الرسل لما طلبوا منه الضیافة لما یعلم من خبث قومه، و ذلک انه لم یعرف الملائکة انما رأى شبانا، مردا حسانا بثیاب حسان و ریح طیبة و ضاق بهمْ ذرْعا اى ضاق علیه الامر بسببهم و قالوا اى قالت الرسل للوط لا تخفْ علینا من قومک و لا تحْزنْ بسببنا إنا منجوک و أهْلک إلا امْرأتک قرأ ابن کثیر و حمزة و الکسائى و ابو بکر و یعقوب منجوک بالتخفیف و قرأ الآخرون بالتشدید.
إنا منْزلون قرأ ابن عامر بالتشدید و الآخرون بالتخفیف على أهْل هذه الْقرْیة یعنى سدوم و کانت مشتملة على سبع مائة الف رجل رجْزا من السماء اى عذابا من السماء بما کانوا یفْسقون یعنى بسبب فسقهم و خروجهم عن طاعة الله و رسوله. فانتسف جبرئیل المدینة و ما فیها باحد جناحیه فجعل عالیها سافلها و تبعت الحجارة من کان غائبا.
و لقدْ ترکْنا منْها آیة بینة، من هاهنا للتبیین لا للتبعیض، فلیس یعنى انه بقى بعضهم آیة، و انما المعنى ترکنا القریة بما فعلنا بها آیة وعظة لمن تفکر و عقل. ثم اختلفوا فى الایة البینة المتروکة، فقال بعضهم ترک الله بعض الاحجار التى امطرت علیهم على کل حجر اسم من اهلک به. فمن ذهب الى الشام و اتى على قریة لوط رأى من تلک الحجارة. و قیل انها بقیة الانهار التى کانت بارضهم و صار ماوها اسود منتنا یتأذى الناس برائحته من مسافة بعیدة. و قیل ترک بعض دیارهم منکوسة عبرة و عظة للناس.
و إلى مدْین اى و ارسلنا الى مدین أخاهمْ شعیْبا و کان مرسلا الى بنى مدین بن ابرهیم. قال قتادة ارسل شعیب الى امتین: الى اهل مدین و الى اصحاب الایکة فقال یا قوْم اعْبدوا الله و ارْجوا الْیوْم الْآخر، اى خافوا الیوم الآخر و احذروه. و قیل هو من الرجاء اى اقروا به و صدقوه و تیقنوه، لان الراجى للشىء عالم به غیر منکر و لانه لم یوجد الرجاء فى کلامهم بمعنى الخوف الا اذا قارنه الجحد و لا تعْثوْا فی الْأرْض مفْسدین یعنى لا تسعوا فى الارض بالفساد.
فکذبوه اى کذبوا شعیبا فأخذتْهم الرجْفة، اى الزلزلة الشدیدة حتى تهدمت علیهم دورهم و ماتوا بذلک، فأصْبحوا فی دارهمْ جاثمین میتین، بارکین على رکبهم، مستقبلین بوجوههم الارض. و قیل الرجفة زعزعة الارض تحت القدم و منه الارجاف و هو من الاخبار ما یضطرب الناس لاجله من غیر تحقق به.
و عادا و ثمود اى و اهلکنا عادا و ثمود و قدْ تبین لکمْ یا اهل مکة منْ مساکنهمْ منازلهم بالحجر و الیمن، من هاهنا للتبعیض و الضمیر راجع الى ثمود بها بقیة دورهم و بساتینهم و نخیلهم، و زین لهم الشیْطان أعْمالهمْ من الکفر و المعاصى فصدهمْ عن السبیل الذى وجب علیهم سلوکه و هو الایمان بالله و رسله و کانوا مسْتبْصرین ذوى بصائر یمکنهم تمیز الحق من الباطل. و قیل و کانوا مسْتبْصرین یعنى ثمود و استبصارهم حدقهم فى جوب الصخر بالوادى بیوتا، و قال فى موضع آخر: فارهین.
و قارون و فرْعوْن و هامان و لقدْ جاءهمْ موسى بالْبینات اى بالواضحات من الآیات فاسْتکْبروا فتکبروا و تعظموا علیها بترک الایمان و التصدیق و ما کانوا سابقین فائتین. بل ادرکهم العذاب. یقال لمن فات طالبه سبق و الله تعالى طالب کل مکلف بجزاء عمله ان خیرا فخیرا و ان شرا فشرا.
فکلا أخذْنا بذنْبه فمنْهمْ منْ أرْسلْنا علیْه حاصبا و هم قوم لوط. و الحاصب الحجر: اى ارسلنا على قوم لوط حجارة من سجیل منضود. و قیل الحاصب الریح العاصفة التی فیها الحصباء و هى حصى صغار سلطها الله على عاد فاهلکهم و منْهمْ منْ أخذتْه الصیْحة و هم ثمود صاح جبرئیل (ع) بهم صیحة فزهقت ارواحهم و کذلک قوم شعیب، و منْهمْ منْ خسفْنا به الْأرْض یعنى قارون و قومه، و منْهمْ منْ أغْرقْنا یعنى فرعون و اصحابه و قوم نوح، و ما کان الله لیظْلمهمْ اى لیضع عقوبته فى غیر موضعها، و لکنْ کانوا أنْفسهمْ یظْلمون بالکفر و التکذیب.
مثل الذین اتخذوا اى صفة الذین اتخذوا، و المثل و النظیر واحد، و المثل قول سائر و یشبه فیه حال الثانى بالاول یقول تعالى. مثل الذین اتخذوا منْ دون الله أوْلیاء یعنى الاصنام یرجون نصرها و نفعها عند حاجتهم الیها کمثل الْعنْکبوت اتخذتْ بیْتا لنفسها فیما یکنها فلم یغن عنها بناوها شیئا عند حاجتها الیه فکما ان بیت العنکبوت لا یدفع عنها بردا و لا حرا، کذلک هذه الاوثان لا تملک لعابدیها نفعا و لا ضرا و لا خیرا و لا شرا، و إن أوْهن الْبیوت اى اضعف البیوت لبیْت الْعنْکبوت لوْ کانوا یعْلمون اى لو کانوا یرجعون الى علم لعلموا ان وثنا من حجارة لا یغنى عنهم من الله شیئا و لم یتخذوا من دون الله ولیا. قال یزید بن میسرة العنکبوت شیطان مسخه الله عز و جل و قال على بن ابى طالب (ع) طهروا بیوتکم من نسج العنکبوت فان ترکه فى البیوت یورث الفقر.
إن الله یعْلم ما یدْعون منْ دونه منْ شیْء قرأ اهل البصرة و عاصم یدْعون بالیاء اى یعلم ما یدعوا هولاء الکفار الذین اهلکناهم من الامم من دونه من شىء وثن أو صنم او ملک او جن، و قرأ الآخرون بالتاء خطابا بالمشرکى قریش، اى یعلم ما تدعون انتم من دونه من شىء، و المعنى ان الله یعلم ایها القوم حال ما تدعون من دونه من شىء انه لا ینفعکم و لا ینصرکم ان اراد الله بکم سوء. و فى هذا الکلام ضرب من الوعید کقول القائل لمن یتهدده انى عالم بما تصنع و انه غیر خاف على و هو الْعزیز فى انتقامه من اعدائه الْحکیم فى تدبیر خلقه.
و تلْک الْأمْثال نضْربها للناس المثل کلام یتضمن تشبیه الآخر بالاول، یرید امثال القرآن التی شبه بها احوال کفار هذه الامة باحوال کفار الامم المتقدمة نضْربها اى نبینها للناس یستبدلوا بها و لیتفکروا فى معانیها و ما یعْقلها اى ما یعقل الامثال إلا العلماء الذین یعقلون عن الله.
عن جابر بن عبد الله ان النبى (ص) تلا هذه الآیة ثم قال: العالم من عقل عن الله فعمل بطاعته و اجتنب سخطه.
خلق الله السماوات و الْأرْض بالْحق بقوله الحق، و قیل للحق الذى اراد اقامته فى خلقه. و قیل لم یخلقها باطلا لغیر شىء بل لامر ما إن فی ذلک اى فى خلقها لآیة لدلالة للْموْمنین على قدرته و توحیده و خص المومنین بالذکر لانتفاعهم بها.
اتْل ما أوحی إلیْک من الْکتاب اى اقرأ القرآن و اتبعه. و قیل اقرأ على اهل مکة ما انزل الله من القرآن و عظهم بما فیه من المواعظ و کلفهم ما فیه من الفرائض و أقم الصلاة إن الصلاة تنْهى عن الْفحْشاء و الْمنْکر الفحشاء ما قبح من الاعمال ، و المنکر ما لا یعرف فى الشرع قال ابن مسعود و ابن عباس: فى الصلاة منتهر مزدجر عن معاصى الله فمن لم تأمره صلوته بالمعروف و لم تنه عن المنکر لم یزدد بصلوته من الله الا بعدا. و قال الحسن و قتادة من لم تنهه صلوته عن الفحشاء و المنکر فصلاته و بال علیه. و عن انس قال: کان فتى من الانصار یصلى الصلوات الخمس مع رسول الله (ص) ثم لا یدع شیئا من الفواحش الا رکبه. فوصف لرسول الله (ص) حاله فقال ان صلاته تنهاه یوما فلم یلبث ان تاب و حسن حاله. و قال ابن عون معنى الآیة: ان الصلاة تنهى صاحبها عن الفحشاء و المنکر ما دام فیها.
و قیل اراد انه یقرأ القرآن فى الصلاة فالقرآن ینهاه عن الفحشاء و المنکر. و فى الخبر فى بعض الروایات قیل یا رسول الله ان فلانا یصلى بالنهار و یسرق باللیل. فقال ان صلاته لتردعه.
و قال النبى (ص): لا صلاة لمن لم یطع الصلاة، و اطاعة الصلاة ان ینتهى عن الفحشاء و المنکر.
و لذکْر الله أکْبر له معنیان، احدهما، ان ذکر الله کبیر، کقوله عز و جل: و هو أهْون علیْه اى هو هین علیه: و نظائره فى القرآن کثیرة، و المعنى الثانى ان ذکر الله للعبد اکبر من ذکر العبد ایاه. و یروى هذا الکلام عن رسول الله (ص) قال: ذکر الله ایاکم اکبر من ذکرکم ایاه.
قالت الحکماء لان ذکر الله للعبد على الاستغناء و ذکر العبد ایاه على حد الافتقار و لان ذکر العبد لجر منفعة او لدفع مضرة، و ذکر الله سبحانه ایاه للفضل و الکرم.
و قیل لان ذکره لک بلا علة و ذکرک مشوب بالعلل، و قیل لان ذکر العبد مخلوق و ذکره جل جلاله غیر مخلوق. و قال الحسن: معناه، و لذکر الله نفسه اکبر من ذکر العبد له فیکون هذا تنبیها على ان ذکره بما اختاره لنفسه اولى. و قیل و لذکر الله فى الصلاة اکبر من خارج الصلاة. و قیل و لذکر الله اکبر من سایر ارکان الصلاة. و یحتمل ان تأویل ذکر الله الصلاة کانه قال: و الصلاة اکبر من سائر العبادات. و قال ابن عطاء و لذکْر الله أکْبر من ان تبقى معه المعصیة. و فى بعض الاخبار: الدنیا ملعونة ملعون ما فیها الا ذکر الله عز و جل او عالما او متعلما.
قالت الحکماء: و انما کان الذکر افضل الاشیاء لان ثواب الذکر الذکر. قال الله تعالى: فاذْکرونی أذْکرْکمْ و یشهد لذلک قول النبى (ص) یقول الله عز و جل: انا عند ظن عبدى و انا معه حین یذکرنى، فان ذکرنى فى نفسه ذکرته فى نفسى، و ان ذکرنى فى ملأ ذکرته فى ملأ خیر منهم.
و قیل و لذکْر الله أکْبر اى ذکر الله افضل الطاعات بدلیل ما روى ابو الدرداء، قال: قال رسول الله (ص) الا انبئکم بخیر اعمالکم و ازکاها عند ملیککم و ارفعها فى درجاتکم و خیر من اعطاء الذهب و الورق و ان تلقوا عدوکم فتضربوا اعناقهم و یضربوا اعناقکم قالوا: ما ذاک یا رسول الله؟ قال: ذکر الله عز و جل و عن ابى سعید الخدرى عن رسول الله (ص) انه سئل اى العباد افضل درجة عند الله عز و جل یوم القیامة؟ فقال: الذاکرون الله کثیرا. قالوا: یا رسول الله و من الغازى فى سبیل الله؟ فقال: لو ضرب بسیفه الکفار و المشرکین حتى یکسر او یختضب دما لکان الذاکرون الله کثیرا افضل منه درجة و روى ان اعرابیا قال یا رسول الله اى الاعمال افضل؟ قال: ان تفارق الدنیا و لسانک رطب من ذکر الله.
و روى انه قال (ص) سیروا سبق المفردون. قالوا و ما المفردون یا رسول الله؟ قال: الذاکرون الله کثیرا و الذاکرات قوله: و الله یعْلم ما تصْنعون لا یخفى علیه شىء.
و لا تجادلوا أهْل الْکتاب مفسران درین آیت سه قول گفتهاند: قتاده گفت این آیت منسوخ است و ناسخها قوله قاتلوا الذین لا یوْمنون بالله و لا بالْیوْم الْآخر الآیه، قول دوم قول ابن زید است گفت: آیت محکم است منسوخ نیست و مراد مومنان اهل کتاباند: عبد الله سلام و اصحاب وى. رب العالمین رسول را مىفرماید که با ایشان بر وفق و لطف سخن گوى نه بجدال تا اسلام بدل ایشان شیرین شود و قرآن که نیکوترین سخنان است بر ایشان خوان آن گه کفار یهود که هم اهل کتاباند مستثنى کرد، گفت: إلا الذین ظلموا منْهمْ بالاقامة على الکفر فانهم یجادلون مگر ایشان که بر کفر بایستند و مسلمان نشوند که با ایشان بجدال و خصومت و خشونت سخن باید گفت چنان که رب العزه گفت: جاهد الْکفار و الْمنافقین و اغْلظْ علیْهمْ و قال فى موضع آخر: و لْیجدوا فیکمْ غلْظة. قول سوم مجاهد گفت: آیت محکم است و مراد اهل ذمتاند، و المجادلة هى المجادلة بالسیف بالتی هی أحْسن هى الوفاء بالذمة. میگوید با اهل ذمت که جزیت پذیرفتهاند محاربت مکنید و با ایشان بوفاء ذمت باز آئید. إلا الذین ظلموا منْهمْ مگر کسى که از جزیت دادن باز ایستد از ایشان. و قیل مجاز الآیة الا الذین ظلموکم لان جمیعهم ظالم بالکفر. قال بعضهم نزلت هذه الایة فى وفد نجران و قولوا آمنا بالذی أنْزل إلیْنا و أنْزل إلیْکمْ یعنى اذا اخبرکم واحد منهم ممن قبل الجزیة بشىء مما فى کتبهم فلا تجادلوهم علیه و لا تصدقوهم و لا تکذبوهم و قولوا آمنا بالذی أنْزل إلیْنا و أنْزل إلیْکمْ. و إلهنا و إلهکمْ واحد و نحْن له مسْلمون.
قال رسول الله (ص) ما حدثکم اهل الکتاب عن شىء فلا تصدقوهم و لا تکذبوهم و قولوا آمنا بالذى انزل الینا و انزل الیکم و قال (ص) لا تسألوا اهل الکتاب عن شىء فانهم ان یهدوکم و قد ضلوا. و قال عبد الله بن عباس تسألون اهل الکتاب عن کتبهم و عندکم القرآن احدث الکتب عهدا بالرحمن محضا لم یشب.
و عن ابى هریرة قال: اهل الکتاب یقرءون التوریة بالعبرانیة و یفسرونها بالعربیة لاهل الاسلام، فقال رسول الله (ص): لا تصدقوا اهل الکتاب و لا تکذبوهم و قولوا آمنا بالذی أنْزل إلیْنا و أنْزل إلیْکمْ و إلهنا و إلهکمْ واحد و نحْن له مسْلمون.
و کذلک أنْزلْنا اى کما انزلنا الیهم الکتب انزلنا إلیْک الْکتاب یعنى القرآن فالذین آتیْناهم الْکتاب یوْمنون به یعنى عبد الله بن سلام و اصحابه یومنون بمحمد و بالقرآن و منْ هولاء یعنى اهل مکة منْ یوْمن به و هم مومنوا اهل مکة من العرب، و ما یجْحد بآیاتنا إلا الْکافرون و ذلک ان الیهود عرفوا ان محمدا نبى و القرآن حق، فجحدوا: و الجحود اکثر ما یقال فى انکار اللسان و القلب عارف.